Konarski Samuel h. Ossoria vel Kolczyk (zm. 1641), wojewoda malborski. Syn Samuela, chorążego pomorskiego, i Heleny Konopackiej. Został chorążym pomorskim w r. 1608 po śmierci ojca. Kasztelanię gdańską otrzymał w maju 1618 r. Z sejmu 1623 r. wyznaczony na jednego z komisarzy do traktowania o pokój ze Szwedami, w październiku, już z pogranicza Litwy, słał Pontusowi de la Gardie wiadomość o przybyciu komisji. Sejmik pruski w Grudziądzu zalecał go w r. 1624 królowi do nagrody jako zasłużonego w komisjach i innych funkcjach publicznych. Mianowany 9 II 1626 r. wojewodą pomorskim, t. r. na sejmie toruńskim został jednym z deputowanych z łona senatu do narad nad propozycją królewską. Dn. 26 VI 1628 r. otrzymał starostwo skarszewskie odebrane Samuelowi Żalińskiemu, ale się tego zrzekł 30 XI 1629 r., dostawszy województwo malborskie wraz ze starostwem kiszporskim. W sprawie cła morskiego z r. 1637 nie zajmował stanowiska zdecydowanego. Do Gdańszczan pisał w imieniu sejmiku świeckiego (28 VII), iż nie widzi możliwości naruszenia prawa uchwalonego przez sejm, ale ponieważ poszło to pod obrady sejmikowe, zlecono posłom, by nie ucierpiało w niczym prawo powszechne. W sierpniu t. r. na sejmiku pruskim w Malborku oświadczył się wprawdzie przeciwko cłu, jako sprzecznemu z przywilejami prowincji, ale się zaraz zastrzegł, iż będzie respektować decyzję króla. Jednocześnie w związku z zaprzysiężeniem bpa warmińskiego Szyszkowskiego, który nie był indygeną pruskim, opowiedział się za zachowaniem instytucji indygenatu pruskiego. Umarł w końcu września 1641 r., pochowany w kościele w Topolnie.
K. był po ojcu dziedzicem Topolna koło Świecia; dla wsi tej uzyskał w r. 1635 prawa miejskie. Tamtejszy kościół wyposażył częścią wsi Cieleszynka, na co w r. 1638 uzyskał aprobatę sejmu w formie konstytucji. Żonaty był trzykrotnie: z Zofią Osieczkowską, Dorotą Żalińską, kasztelanką gdańską, wdową po Janie Bąkowskim, chorążym malborskim i staroście kiszewskim (1624), i z Izabelą Karnkowską (1630), córką Jana, woj. płockiego, i Zofii Rokszyckiej, wdową po Garwaskim i po Krzysztofie Kiełczewskim, cześniku łęczyckim. Wraz z nią dostał K. w r. 1635 prawo emfiteutyczne na starostwo kiszewskie na 22 lata. Z ostatniego małżeństwa miał synów: Mikołaja, Andrzeja, Jana, Adama i zmarłych młodo: Michała i Samuela, oraz córki: Helenę, 1. v. za Jakubem Sumińskim, kasztelanem rypińskim, 2. v. za Krzysztofem Koryckim, podkomorzym chełmińskim, Zofię i Katarzynę za Marcinem Powalskim, sędzią mirachowskim.
Boniecki; Niesiecki; Uruski; Czaplewski, Senatorowie Prus Król.; – Seredyka J., Sejm w Toruniu z r. 1626, Wr. 1966; Szelągowski A., O ujście Wisły wielka wojna pruska, W. 1905 s. 79; – Akta do dziej. Polski na morzu, VII cz. 2.; Lengnich, Gesch. d. preuss. Lande, V, VI; Radziwiłł K., Sprawy wojenne i polityczne 1621–1632, Paryż 1859; Vol. leg., III 447.
Włodzimierz Dworzaczek